De zieke hypochonder 2

 Ik was al gewaarschuwd door Jan-Paul: één van zijn koorleden is maar liefst zeven kiezen kwijtgeraakt.
 Op de website van het ziekenhuis valt te lezen: Voor een hartklep operatie moeten eventuele ontstekingsplekjes in de mond en aan het gebit behandeld worden. Deze ontstekingen kunnen gevaarlijk zijn voor een hartklepprothese. Het komt erop neer dat mijn gebit zeer goed gecontroleerd moet blijven en dat ik  bij tandartsbezoek preventief antibiotica zal moeten gaan slikken. Ik ben er niet gerust op: mijn hele leven heb ik, laat ik zeggen, een zekere nonchalance in acht genomen ten aanzien van de toestand van mijn gebit.
 De MKA (Mond-, Kaak- en Aangezichtschirurgie) bevindt zich op de vierde verdieping van een volstrekt non-descript kantoorgebouw dat uitkijkt over het rangeerterrein van de NS.
 De kaakfoto’s zijn snel gemaakt en vrijwel meteen worden we opgeroepen bij de kaakchirurg. Zij is een jonge, donkerharige Belgische die sappig Vlaams spreekt. Ik mag meteen plaatsnemen en tijdens een snel onderzoek noemt ze hele reeksen cijfers en letters die haar assistente noteert. Ze staat even stil bij een wondje aan de binnenkant van mijn wang. ‘Ik zie dat u enig letsel heeft?’ Ik verklaar dat ik mezelf tijdens de maaltijd in de wang gebeten heb.
 Na het onderzoek legt ze uit dat ik diepe pockets heb en dat er… eens kijken… zes kiezen getrokken zullen moeten gaan worden. Ik lig nog in de onderzoekstoel en dit is het moment dat ik ineenstort. Ik staar naar boven en blijf daar onbeweeglijk liggen. ‘Zes kiezen,’ stamel ik.
 Ze ziet hoe aangedaan ik ben en begint uit te leggen waarom dat allemaal noodzakelijk is. En dat ik gelijkmatig aan beide kanten kiezen kwijt zal raken, zodat het evenwicht behouden blijft en mijn gebit na de ingreep altijd nog een goede functionaliteit zou overhouden.
 ‘Ja maar… Zes?’
 Ze is een moment stil, staat dan op en zegt: ‘Ik zal het even met een collega bespreken.’ Welja! Ik heb waarachtig een VAR moment!
 Maar tevergeefs. Nogmaals legt ze uit hoe slecht mijn gebit eraan toe is en dat deze zes extracties toch werkelijk noodzakelijk zijn. Een infectie van het gebit heeft een zeer kort lijntje met het hart en we kunnen niet voorzichtig genoeg zijn. Ik geloof dat meteen. Ik weet dat de toenmalige basgitarist van Jethro Tull overleden is aan hartfalen als complicatie bij een ontstoken kies, dus het is allemaal geen enorme openbaring voor me.
 Maar niettemin. Jezus. Zes kiezen. Jenet pakt me zorgzaam beet.
 Eerst maar eens naar de mondhygiëniste en de tandarts - een afspraak die allang in de agenda staat. Dat zal over een week zijn, te midden van de andere preliminaire onderzoeken in het ziekenhuis. De mondchirurge zal haar rapport naar de praktijk doorsturen.
  Thuisgekomen vraag ik me wel af waarom ik in vredesnaam nog naar die tandartsafspraak moet: het lijkt me volstrekt zinloos om al die kiezen schoon te gaan maken een paar weken voor ze getrokken zullen worden. Al weken eerder heb ik van mijn tandartspraktijk een telefoontje gekregen dat Bart die dag niet beschikbaar zal zijn, of ik er een probleem mee heb om de vervangster te zien? Nee, natuurlijk niet. Maar dat blijkt dus nu ineens ook niet zo handig.
 Een tijdje later hebben we een genoeglijk gesprekje, de vervangster en ik. Ik vraag honderduit, zij blijft een beetje op de vlakte.
 ‘Dan heb ik nog één vraag. Waar komt u vandaan?’
 ‘Raad eens.’
 ‘Uruguay.’ Ze moet grinniken. ‘Grappig dat u dat zegt. De meeste mensen denken Oost-Europa. Nee, ik kom uit Madrid.’
 ‘Ach! Wat een fijne stad!’
Ik fiets weer naar huis. Er is dus inderdaad niets tandtechnisch gedaan. Snel verdiend geld, mopper ik in mezelf. Ik ga boodschappen doen. Bij de uitgang van de supermarkt gaat mijn telefoon.
 ‘Met Bart. Ik bel vanuit huis. Ik ga net even door je papieren heen en ik moet zeggen: ik ben wel geschrokken. Zes kiezen! Ik vraag me af of dat allemaal wel echt nodig is. Ik wil je zien. Kun je na het weekend langskomen?’
 Natuurlijk. Ik wel.
 Hij kijkt, fotografeert, legt uit. Hij is strijdvaardig: ‘Ik ga voor deze twee kiezen vechten!’
 We zullen zien. Was het maar vast mei.

Illustratie: René Reinicke - Der Hypochonder (1886)