Rokjesdag

Het is maart en, hoewel de temperaturen weer gestaag aan het dalen zijn, is het toch onvermijdelijk: ons hangt weer het jaarlijkse fenomeen van rokjesdag boven het hoofd. Persoonlijk vervult me dit stuitende verschijnsel met een zekere kriegelige weerzin. Vooral omdat het zo oneigenlijk is. Laat me dat uitleggen.

Wat, als ik het goed begrepen heb, voor Bril en vrienden essentieel was aan rokjesdag, was het onbewuste en spontane, ongeregisseerde karakter ervan. Rokjesdag is de dag dat een heleboel vrouwen, zonder aantoonbaar onderling overleg, plotseling besluiten dat de winter definitief voorbij is en dat heugelijke inzicht gaan vieren door voor het eerst in het jaar de legging uit te laten en gekleed in een rok de straat op te gaan.

Het is als een natuurverschijnsel, zoals het eerste kievitsei of een maansverduistering. Je kunt erop gaan wachten en als het allemaal weer gebeurd is, volgens een soort irrationele, rommelig natuurlijke wetmatigheid, dan zeiden Bril en vrienden, loerend vanaf hun bankje in het Vondelpark: ‘Ha! Het was vandaag rokjesdag.’ ‘Blijkbaar,’ moet je er dan bij denken.

Het allerbelangrijkste aan rokjesdag was dat de acteurs in dit stuk straattheater zich er niet bewust van waren dat zij aan het optreden waren. Nu is de spontaneïteit van rokjesdag helemaal verdwenen.

Na een verfrissende winterslaap, gonst het internet ineens weer van de berichten. Ik las onder andere het volgende:

“Jawel, de temperatuur stijgt dus we mogen het over rokjesdag, de 2012 editie hebben. Aanstaand weekend lijkt een mooi moment.”

En ook het volgende bericht (of zou dit nu een zogenaamde tweet zijn?):

“Ik heb rokjesdag 2012 trouwens op de agenda gezet. Wil jij op de gastenlijst? stuur dan een mailtje!”

Er bestaat, zo ontdekte ik, zelfs een website die de situatie scherp in het oog houdt. Of je al rokjes hebt gesignaleerd, wil de website weten. Zo ja, twitter het ons dan.

En dan barst het los: een comité bepaalt de precieze datum van rokjesdag, een geschikte plek wordt gekozen, en daar gaan ze. De rijpe, tamelijk kloeke, linksige vrouwen, achter in de dertig, voor in de veertig, met heel veel paars en lila aan hun lijf, verlaten hun met onbewerkt houten meubelen ingerichte doorzonwoningen in de Pijp om tijdens, godbetert, een rokjesdag-flashmob haar bleke en licht cellulitische benen ten toon te stellen. Ze gedragen zich assertief en triomfantelijk. Ze beseffen niet dat het, wat het ook wel is dat ze denken uit te beelden, in ieder geval juist niet Martin Brils Rokjesdag is. 
Of beseffen ze dat juist wel? Is dit hun ultieme wraak op een seksistisch, vies mannetje?

Ik mag graag een rokje zien en ik juich de komst van de lente hartstochtelijk toe. Toch is wat mij betreft, ondanks dat ik niets heb met Martin Bril, alles aan de moderne rokjesdag verschrikkelijk fout, verkeerd begrepen en van alle glans en poëzie ontdaan.