Speak, Memory

Ik zag een flard van een documentaire over Raymond van ’t Groenewoud: zijn vader, die onder de artiestennaam Nico Gomes in het wit gekleed stond te schmieren met een orkestje.

‘Hé,’ zei ik, ‘is dat niet…? Nee, dat kan niet. Maar toch, hij lijkt vreselijk op...’

Op wie?
Ik had een volledige black-out. ‘Was dat niet die Nederlandse zanger die op een gegeven moment uit Amsterdam was weggevlucht vanwege de vele buitenlanders en die daarop in Antwerpen terecht kwam?’ Een feitje waarvan de ironie ons toentertijd niet ontgaan was en ook werkelijk het enige dat ik me van hem kon herinneren. ‘Gut, hoe heet hij ook alweer?’

Mijn geheugen gaf geen thuis. ‘Henk, Herman, zo’n soort naam. Niet Henk Elsink of Herman Emmink.’

Ik kwam er niet uit, ging googelen.

“Entertainer Amsterdam Antwerpen” en variaties leverden niets op. Ik geef meteen toe dat dit ook niet de meest briljante zoekacties uit mijn carrière waren.

Tijd om te douchen.

Henk. Herman. Harmen?

Hendrik. Johan?

En plotseling wist ik het.

De manier waarop mijn geheugen de link gemaakt had vond ik wel bijzonder. Door de naam Johan kwam ik te denken over de Johannen die ik gekend heb. Johan Schaaphok, Johan Molenwijk, Johan van Garder…

Molenwijk. Molenkamp! Henk Molenkamp!

Nee, Henk Molenberg. Dat was ‘m. Geen zanger of entertainer, maar een acteur.

De opluchting dat dit zaakje binnen een half uur opgelost was, was uitermate groot. Ik ben in staat om dagenlang met zoiets rond te blijven lopen. Gelukkig heb ik deze twee personen, met wie ik volstrekt niets heb, hun plaats kunnen geven. Hoe futieler, hoe belangrijker.

En goed beschouwd lijken ze ook helemaal niet zo vreselijk op elkaar…

100K

Het heeft even geduurd, maar de honderdduizendste "view" op De dwarse man heeft plaatsgevonden. Eigenlijk moet ik zeggen: De dwarse man 2, want toen ik met dit blog begon, was door de provider een eerder, gelijknamig blog volledig verwoest en zelfs de statistieken ervan heb ik niet meer tot mijn beschikking. In werkelijkheid zit ik dus eerder op ongeveer 125.000 views. Maar zoals het nu is is het ook goed. Net als iedereen houd ik van ronde getallen.

Het zal de trouwe lezers niet ontgaan zijn dat ik nog maar heel inactief ben. Ik mis de drang om overal een mening over te ventileren. Let wel: ik héb overal een mening over, houd die steeds vaker liever voor mezelf. Ik ben in wezen een appeaser en wat ik vind over Formule 1, Roman Polansky, het Coronavirus, kernenergie, de god van Nederland of het recreatief verbrandingsmotorgebruik is niet altijd even politiek correct en zou in sommige kringen nu en dan wel eens als controversieel kunnen worden opgevat. Ik heb weing zin meer in venijnige twistgesprekken.

De overige onderwerpen: reizen, kunst, literatuur... ach, zoveel gebeurt er niet in mijn culturele wereldje op het moment. Dat ik niet meer naar die leuke spektakeltentoonstellingen ga vanwege de enorme, agressief voordringende mensenmassa's aldaar, dat ik niet ieder in DWDD aanbevolen boek grijp om er mijn zure pis over te doen, dat ik niet elk stedentripje behandel, met een lollig kerkje hier en een geinig Italiaans restaurantje daar, de lezer zal het best begrijpen. Tegelijkertijd wil ik ook weer niet definitief afronden. Soms heb ik nog wel degelijk de aanvechting om eens haarfijn uit te leggen wat ik ervan denk - steeds vaker, zo ontdek ik, in rijm. Ik zal daar gehoor aan blijven geven. Ik stel mezelf geen doel, ik hoef niet een minimun van twaalf of vierentwintig stukjes in het jaar te plaatsen, maar het kan zomaar gebeuren. Dit hier tel ik in ieder geval mee, of is dat valsspelen?