Ter afsluiting van een verblijf van een week
in het Ourthedal, hadden we onszelf getrakteerd op een diner in het restaurant La Maison de Hary Cot, gelegen aan de Rue de Dolmens in het dorpje Wéris. Die
dolmen liggen in een kruispunt van de weg en doen wel een beetje denken aan
Drenthe: een paar menhirs, een soort megalithisch huisje en iets dat herinnert aan een hunebed. Verrassend en bijzonder, zeer zeker, maar ik mag in dit
soort situaties graag Willem Kloos citeren: 'Ik
houd erg van een mooi uitzicht buiten maar ik móet er iets te drinken bij
hebben.'
 |
| Dolmen van Wéris |
Het bovenop een glooiende Ardennenheuvel gesitueerde
restaurant is gevestigd in een heel wonderbaarlijk gebouw dat we al een paar
keer met de auto waren gepasseerd en waar een malle tovenaar lijkt te wonen met
zijn katten en kabouters. Het bleek niet zomaar een eettent te zijn, maar een serieus
restaurant: toen we op een doordeweekse dag op de bonnefooi naar binnen wilden,
werden we door een spijkerdunne, licht getatoeëerde, zwartharige jonge vrouw
met assertieve borsten en een doorrookt hese stem vriendelijk maar zeer beslist
weggebonjourd. Thuis op internet bekeken we voor alle zekerheid toch maar eerst
even de menukaart alvorens voor een paar dagen later alsnog te reserveren.
 |
| Dominique Noël |
De eerste indruk die het gebouw van ambachtsman/architect
Dominique Noël achterlaat is er een van jugendstil vermengd met Anton Pieck.
Rechte hoeken zijn nergens te bekennen. De
muren zijn, net als bij de meeste gebouwen in de streek, opgetrokken uit
grijze en roodbruine natuurkeien, afgewerkt met golvende, bakstenen randjes.
Veel hout was er gebruikt, grote, zware balken. Het interieur was een doolhof
van verschnörkelde trapjes, panelen, glas-in-loodramen. Deuren van
onregelmatige platen zwarte lei sloten het toilet af. Er hingen schepen aan het
plafond en ook dobberde een boot onder de doorzichtige vloer in een inpandige
vijver. De houten eettafel was lang en (iets te) breed, bezaaid met katrollen
en ankerkettingen en aqualongen en sextanten. Een zeevaartthema, zoveel was
duidelijk.
 |
| De toiletten |
De diverse gezelschappen zaten aan dezelfde
lange tafel, van elkaar gescheiden door barrières van aangespoeld olijvenhout.
Wij zaten aan het uiterste stuk en naast ons had een familie postgevat van een
deftige, luidruchtige dame, haar muisachtige echtgenoot, wat kinderen met
aanhang en een stelletje kleinkinderen die zoet aan het tekenen waren. De grote
mensen waren een beetje tegen elkaar aan het opbieden: ‘Dat had ik laatst in
Japan. Daar zijn die kamers zo klein…’ ‘Als je een volgende keer in Argentinië
bent, moet je…’ ‘Dat doet me denken aan toen ik in Rome woonde…’ Wij keken
elkaar een beetje lacherig aan en ik vrees dat we het een en ander niet geheel
zonder commentaar hebben kunnen laten passeren, onder dergelijke omstandigheden
wordt een mens immers vanzelf melig. Iemand van ons merkte zachtjes (maar
mogelijkerwijs voor de buren wel hoorbaar) op: ‘Ik ben vorig jaar weer eens in
Narnia geweest. Had ik niet moeten doen: zo’n derde keer valt altijd een beetje
tegen.’ Eén vrouw in het gezelschap die niet meedeed aan het opbieden moest moeite doen haar lach in te houden.
Toen het gekwebbel ophield – er moest ten
slotte ook nog gegeten worden – viel het mij een beetje tegen dat er middels
het geluidssysteem een heel album van Katie Melua ten gehore gebracht werd.
Niet te hard, maar wel hard genoeg om gehoord te worden. Ik geef daar niet om,
persoonlijk houd ik het meest van muziekloze horeca.
Het eten was Frans en bedelde een beetje om
een Michelin-ster. Deconstructie van worteltjes (wortel pureren, mengen met
gepureerde vergeten groenten, op laten stijven in worteltjesvorm en serveren
als oranje staafjes), geestige granen met wilde kruiden en spek onder een hartige schuim,
alsook drie bereidingen van ananas als toetje.
Als ik heel eerlijk ben: voor mij hoeft dat
allemaal niet zo. Het was zeker lekker, maar een duiveltje op mijn schouder
begint altijd een beetje meewarig te grinniken bij zoveel culinaire poeha en haalt me uit mijn rozige gemoed.
Enfin: het was het enige fatsoenlijke
restaurant dat we in die contreien tegen waren gekomen en als aparte ervaring
was het zeer zeker de moeite waard geweest.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten