Ik zag een flard van een documentaire over Raymond van ’t
Groenewoud: zijn vader, die onder de artiestennaam Nico Gomes in het wit
gekleed stond te schmieren met een orkestje.
‘Hé,’ zei ik, ‘is dat niet…? Nee, dat kan niet. Maar toch, hij lijkt vreselijk op...’
Op wie?
Ik had een volledige black-out. ‘Was dat niet die Nederlandse zanger die op een gegeven moment uit Amsterdam was weggevlucht vanwege de vele buitenlanders en die daarop in Antwerpen terecht kwam?’ Een feitje waarvan de ironie ons toentertijd niet ontgaan was en ook werkelijk het enige dat ik me van hem kon herinneren. ‘Gut, hoe heet hij ook alweer?’
Ik had een volledige black-out. ‘Was dat niet die Nederlandse zanger die op een gegeven moment uit Amsterdam was weggevlucht vanwege de vele buitenlanders en die daarop in Antwerpen terecht kwam?’ Een feitje waarvan de ironie ons toentertijd niet ontgaan was en ook werkelijk het enige dat ik me van hem kon herinneren. ‘Gut, hoe heet hij ook alweer?’
Mijn geheugen gaf geen thuis. ‘Henk, Herman, zo’n soort naam.
Niet Henk Elsink of Herman Emmink.’
Ik kwam er niet uit, ging googelen.
“Entertainer Amsterdam Antwerpen” en variaties leverden
niets op. Ik geef meteen toe dat dit ook niet de meest briljante zoekacties uit
mijn carrière waren.
Tijd om te douchen.
Henk. Herman. Harmen?
Hendrik. Johan?
En plotseling wist ik het.
De manier waarop mijn geheugen de link gemaakt had vond ik
wel bijzonder. Door de naam Johan kwam ik te denken over de Johannen die ik gekend
heb. Johan Schaaphok, Johan Molenwijk, Johan van Garder…
Molenwijk. Molenkamp! Henk Molenkamp!
Nee, Henk Molenberg. Dat was ‘m. Geen zanger of entertainer, maar een acteur.
De opluchting dat dit zaakje binnen een half uur opgelost was, was uitermate groot. Ik ben in staat om dagenlang met zoiets rond te blijven lopen. Gelukkig heb ik deze twee personen, met wie ik volstrekt niets heb, hun plaats kunnen geven. Hoe futieler, hoe belangrijker.
De opluchting dat dit zaakje binnen een half uur opgelost was, was uitermate groot. Ik ben in staat om dagenlang met zoiets rond te blijven lopen. Gelukkig heb ik deze twee personen, met wie ik volstrekt niets heb, hun plaats kunnen geven. Hoe futieler, hoe belangrijker.
En goed beschouwd lijken ze ook helemaal niet zo vreselijk op
elkaar…
"Een flard van een documentaire over Raymond van 't Groenewoud". Je had me even aan het twijfelen, maar het is wel degelijk 'Van het Groenewoud'.
BeantwoordenVerwijderenLos daarvan: was die flard het enige wat je van die documentaire hebt gezien? Dat zou jammer zijn, namelijk.
Ik vond het een buitengewoon eerlijk beeld van de zanger, waarin kool en geit niet werden gespaard.
Altijd al dacht ik dat de 'vrouwelijke kant' van Raymond sterker ontwikkeld was, dan bij wat ik dan maar even 'de gemiddelde man' noem. Ergens in de documentaire zegt hij ook dat hij best seks met een man zou kunnen hebben, maar dat dit nooit zo romantisch en gevoelsrijk zou kunnen zijn als seks met een vrouw.
Maar het ligt nog genuanceerder. Tegen het eind van de documentaire zegt één van zijn twee zoons: "Ik heb de indruk dat ie een hele lage dunk heeft van wat mannen zijn, vaders enzo. Een vrouw is alles. De man doolt rond en geeft zijn zaad; zoiets".
De vrouwen die hij heeft gehad en weer heeft verlaten zijn, voor zover ze aan het woord komen, opvallend mild. Hoewel de laatste wel duidelijk maakt dat Raymond's oeuvre aan de voorkant weliswaar imposant is, maar dat het pas aan de achterkant toont wat het allemaal heeft gekost.
Kortom: een documentaire die ervoor heeft gezorgd dat de figuur Van het Groenewoud, die ik altijd al waardeerde, nog steviger in mijn geheugen is gegrift dan al het geval was.
En inderdaad: Raymond's vader lijkt een beetje op Henk Molenberg.