De zieke hypochonder 1

 In mijn herinnering was de cardioloog nog een jonge vent. Maar nu ik beter kijk zie ik dat hij toch wel rond de vijftig zal zijn. In een flits zie ik studerende kinderen, wijnproeverijen en een vakantiehuisje in de Cevennen. Hij is vriendelijk en empathisch maar dat wel altijd vanaf een zekere afstand. Ik zou hem een beetje matey noemen, alsof we allebei lid zijn van een beschaafde soos. Nadat hij het slechte nieuws heeft gebracht zegt hij, zoals iemand als Marc Rutte dat perfect kan: ‘Nou. Pff. Jemig hè?’ Ik voel dat hij dat wel vaker moet zeggen.
 Ik zit er een beetje aangeslagen bij.
 Strikt genomen hóef ik nog niet. Dat wil zeggen: de cijfers zitten nog net onder de kritische grens. Bij een score van 100 moet er zonder verdere discussie geopereerd worden. Mijn score is in het afgelopen half jaar gegroeid van 88 naar 93. ‘Zeer binnenkort, zeker binnen een jaar, zal het echt onvermijdelijk zijn. Gezien de bijkomende symptomen maak ik me op dit moment best een beetje zorgen. ’t Is waar, u kunt het nog uitstellen, maar…’
 Met andere woorden: als we nu gaan opereren zal het deels mijn eigen beslissing zijn, hoezeer ook de omstandigheden dwingend zijn. Er wordt een actieve beslissing gevraagd van een aangeboren en overtuigde uitsteller. Dit is de ultieme gruwel voor de hypochonder: zelf het initiatief moeten nemen. Onderschat dit alstublieft niet: voor mij is dit werkelijk iets heel groots. Dus fluister ik: ‘Ik wil niet.’
 Hij knikt begrijpend. ‘Ja, dat zeggen de meeste mensen. Maar u moet zich realiseren dat u nu al een sterk vergrote kans op plotseling overlijden hebt. Gewoon tijdens het lopen, of in uw slaap. Ik moet echt met klem aanraden om het nu te laten doen.’
Ik zak terug in mijn stoel. Naast me kijkt Jenet geïnteresseerd naar mijn reactie. Ik weet deksels goed wat zij wil dat ik doe.
 ‘Tja.’
 De cardioloog echoot me. ‘Tja. Een beslissing, hè?’
 In de afgelopen twee jaren heeft Covid mijn situatie dramatisch verslechterd. In 2020 was mijn waarde nog ergens rond de 50, nu dus bijna het dubbele. Het uur U is op die manier veel sneller gekomen dan ik op voorhand gehoopt en verwacht had. Mijn lichamelijke conditie is belabberd. Daar gaf ik aanvankelijk nog de long-covid de schuld voor, de leeftijd, van alles. Maar het is, ook zonder de uitslag van de test te weten, duidelijk dat er meer aan de hand is.
Van tevoren heb ik wel al heel stoer en vol branie besloten dat ik de ingreep, wanneer die eenmaal onvermijdelijk wordt, het liefst wil ondergaan in de winter, zodat ik de volgende zomer weer redelijk onbezorgd in de tuin van een deeltje Montalbano zal kunnen genieten. Quasi-rationele hovaardij, ik weet het. Ik zie echter geen ontsnapping meer en voel me langzaam wegzinken in een drijfzand van zelfmedelijden.
Jenet en de cardioloog kijken ondertussen naar mijn verbleekte zwijgen.
 ‘Tja,’ herhaal ik. En met een piepklein stemmetje, in de ijdele hoop dat niemand het zal horen: ‘Nou, dan moet het maar.’ Ik schrik er zelf meteen van: ik heb immers nu mijn niet langer uit te stellen fiat gegeven aan een echte, serieuze hartkleptransplantatie.
 Me wacht een traject van medische onderzoeken. Als eerste zal er een bezoek moeten worden gebracht aan de kaakchirurg. Was het maar vast mei.

Illustratie: Paul Klee - Das kranke Herz (1939)