zondag 19 mei 2013

Feest der herkenning

Ik ben momenteel de Da Vinci Code aan het herlezen. Robert Langdon wordt achtervolgd door buitengewoon professionele, schijnbaar door de regering gestuurde moordcommando’s, maar weet zich door alle gewapende cordons heen te wringen. Hij vindt een relatieve luwte in het wereldberoemde museum, waar hij in alle gewelddadige schermutselingen niettemin honderden pagina’s lang de tijd krijgt om symbolische clous te bestuderen die renaissancistische kunstenaars in hun meesterwerken verwerkt hadden. Cryptogrammen, anagrammen, anamorfosen, alles dwingt Langdon om tot actie te komen, wat hij dan ook doet, bijgestaan door een verpletterend knappe vrouw die dan weer hem te slim af is, dan weer een beetje traag achter zijn briljante deducties aanhobbelt.
Een 16e-eeuwse kunstwerk wijst vervolgens de weg naar een ander land, waar de volgende serie cryptische clues op haar ontcijfering ligt te wachten. Ondanks de enorme, professionele surveillance van de zwaarbewapende vijand, weten Langdon en zijn begeleidster te ontsnappen en na de ondertussen bekende decorwisseling gaan we rustig verder: met de geheime diensten van machtige landen en de netwerken van zo mogelijk nog machtiger misdaadorganisaties op zijn hielen, blijft hij in alle rust zijn aanwijzingen interpreteren, teneinde de mensheid te behoeden voor een vreselijke ramp. Dat gaat uiteindelijk (zo ver ben ik nog niet, maar ik ken de plot van dit boek) op het nippertje gelukken.
Jawel, ik ben momenteel de Da Vinci Code aan het herlezen. Het boek heet Inferno.

1 opmerking:

  1. Oké, toegegeven: het einde heeft me verrast. Het was niet wat ik verwacht had. Een totale anti-climax, als je het mij vraagt. Niet alleen de Da Vinci Code blijk ik herlezen te hebben, maar ook nog eens The Lost Symbol, met zijn vreemde draai aan het eind dat er eigenlijk helemaal niets aan de hand was.

    BeantwoordenVerwijderen