Gein reit

Het half kiezel-, half zandstrand, in de luwte van een klif gelegen, zakt ontspannen de Ionische Zee in. Vele tientallen kleuren blauw rimpelen in de bedaagde golfslag van het zoute water: van cyaan, aquamarijn en turkoois vlak langs de kust, tot koningsblauw en marine verderop. Waar zeewier door het kristalheldere water zweeft is de zee middernachtsblauw of zelfs donkerolijfgroen.

Het is goed toeven onder de wolkeloze hemel van het eiland Andros, en een gevoel van welbehagen maakt zich meester van ons. Dat wil zeggen: totdat de buren “from hell” langskomen, op zoek naar een setje lege strandbedden, waar ze zich nestelen.

We kennen ze wel: het zijn Nederlanders die halverwege onze vakantie op het eiland in het appartement tegenover ons ingetrokken zijn. Geschrokken hadden we de eerste dag van hun verblijf het gerochel aangehoord, het geruft en geschreeuw, het atavistisch grommen en snauwen dat blijkbaar hun versie van de Nederlandse taal moet voorstellen, maar dat voor ons amper als menselijke spraak te herkennen is.

Ordinaire mensen.

Voorzien van een snorkel en flippers, vet als een briesende walrus, gaat ze te water. Ze doorploegt de noordkant van de baai van Batsí en stoempt in haar rood met witte badpak naar het diepere gedeelte, waar wij eerder die dag een paar modderkruipers hadden bezig gezien, hun ondergrondse toevluchtoord herkenbaar aan de iets donkere, leikleurige vlek in het zand. Na een kwartier keert ze terug en desgevraagd rapporteert ze haar vlezige, zestigjarige metgezel: ‘D’r is hier gein reit te sien, Miel! Driemaal niks.’ Moeizaam komt ze het, toegegeven, pijnlijke en kiezelachtige strand op. De rust keert weer.

Een topless vrouw, bruin verbrand en eveneens diep in de vijftig, waadt nu het zeewater in. Zonder snorkel of duikbrilletje bestudeert zij op haar beurt aandachtig de zeebodem die tot twee meter diepte zo glashelder te zien is, dat je van boven het wateroppervlak elk detail op die zeebodem kunt onderscheiden. Na verloop van tijd staat ze plotseling stil en verrukt roept ze haar man: ‘Een octopus. Kijk toch eens, een klein octopusje onder die steen!’

Een door het half-diepe water passerende jonge Griekse vrouw neemt een en ander in ogenschouw. De Nederlandse is extatisch: ‘Look there, under the stone, an octopus!’ De Griekse kijkt en is eveneens betoverd door het wonder. Even praten de twee, de stevige, goudrood verbrande Nederlandse in haar bikinibroekje en de draadmagere, enigszins grauwe Griekse, in haar modieuze, gitzwarte bikini met elkaar. Dan gaat ieder weer haars weegs.

En even later stapt een bezwemvliesde, met een harpoen gewapende Griekse jongeman het water in en rijgt zonder een verdere gedachte het dier aan zijn wapen. Hij is enkele minuten bezig alle tentakels van het stervende dier rond zijn pols los te trekken en werpt dan het lijk achteloos terug in het water, waar het in recordtempo door de kleine dorado’s in stukken getrokken, en in vier, vijf poeltjes van piranha-achtige activiteit verzwolgen wordt. De moddervette Griek, met zijn volgevreten hoofd, zijn indrukwekkende mannentieten, zijn zwarte, op willekeurige plekken op zijn schouders en rug geplante plukken lichaamshaar, alsmede zijn lege, onverschillige blik in de ogen, peddelt verder, op zoek naar verdere slachtoffers.

Ondertussen voert de vrouw die eerder verklaard had “geen reit” te zien, een in het zeewater ronddrijvende zwaan met zoute chips uit haar lunchpakket.

Er was veel te zien, daar op het strand.