Titia

Ze was iets wonderlijks aan het beweren,
en iedereen was het met haar oneens.
Ze stond, gespeeld ontspannen en wijdbeens
steeds feller en beslister te oreren.

Ik zweeg en staarde en werd eveneens

steeds opgewondener: het debatteren
verhitte zo dat door haar dunne kleren
twee puntjes kwamen groeien. Toen, opeens,
 
boog zij naar voren, zogenaamd gegriefd,
waarbij haar blouse door de zwaartekracht
gracieus, behaloos open gleed opdat
 
ik zag, verrast en plotseling verliefd,
dat zij geen donkere, zoals verwacht,
maar lichte, mooie lichte tepels had.