Zestig

Ik ben van 1956, Dat betekent dat ik dit jaar zestig word.

Veel meer dan de vorige mijlpalen, boezemt deze noodlotszwangere verjaardag mij ontzag en angst in: erna ben ik definitief en officieel oud. Misschien zit niet iedereen daarmee, maar ik dus wel. Het is voor mij een omineus moment en merkbaar harder en harder boldert vanaf nu het karretje de heuvel af, meer en meer van mijn ijsje verlies ik onderweg, leger en leger wordt mijn hoorntje.

Het probleem van de viering heb ik wat mezelf betreft sluw opgelost: ik ben het land uit, net als Frans. Wie me wil feliciteren zal me internationaal moeten bellen en ik heb geen mobieltje bij me!

Maar ook al mijn vrienden worden zestig. En dat levert complicaties op. Natuurlijk denken de meesten hetzelfde als ik: ‘Ik wil niets hebben, laat maar. Ik heb alles al, asjeblieft geen cd’s van nieuwe topartiesten, of boeken van de bestsellerlijsten: ik beluister en lees ze toch niet.’ Bovendien, als je al iets zou moeten geven op iemands zestigste verjaardag, laat het dan iets van gewicht zijn. Iets memorabels. Iets dat opgewassen is tegen de ernst van een initiatie in de ouderdom.

Helaas hebben lang niet alle vrienden de innerlijke beschaving om deze dag aan zich voorbij te laten gaan, en dus moet ik alsnog op zoek. Niet voor mezelf, gelukkig, maar niettemin nog steeds met snel groeiende wanhoop.

Natuurlijk vraag je een sexagenariër in opleiding niet wat hij of zij wil hebben, dat zou veel te frivool zijn. Hier moeten we zelf creatief, empathisch en spitsvondig zijn.

Een opgezette havik? Een vaas? Een geestig etsje aangekocht tijdens de Kunstvijfhoek? Een nespressomachine?? Laat me niet lachen.

Ook geen boeken dus (misschien de verzamelde werken van Bert Schierbeek? ’t Zou me wel een statement zijn!), geen cd’s in vredesnaam (een complete Ring van Wagner? Zit Kees of Fons daarop te wachten?). Dure, glossy kookboeken van Yotam Ottolenghi? Nee nee, Eksteen: allemaal veel te luchthartig. Alsof het leven na die dag gewoon door zou gaan!

Uiteindelijk heb ik, zoals onze Vlaamse vrienden dat zo mooi zeggen, toch maar de duimen gelegd. Ik ben het een paar van de feestvarkens maar gaan vragen.

Frans was makkelijk: ‘Nee man, ik doe er he-le-maal niets aan! Ik ga lekker twee weken naar Hong-Kong.’ Tiny reageerde praktisch: ‘Ik wil van iedereen een geldbedrag voor een elektrische fiets.’ OK. Redelijk. Fons daarentegen werd duidelijk overvallen door mijn impertinente vraag. Stamelend kwam hij niet verder dan “goeie sokken, of een tweepersoonsdekbedhoes”.

Oh ja? Hallo? 1.60 breed? 1.80, twee meter? Zeg het maar. Zijde, linnen, kant, polyester, anti-allergeen?

Wat dacht je van effen? Effen grijs misschien, of liever toch karmozijn? Hemelsblauw of bruin? Misschien beter met een patroontje? Wat voor patroon past het best in je slaapkamer, vind je zelf? Iets abstracts, Vasarely bijvoorbeeld? Iets Biedermeierigs of beter juist strak? Bestaan er Rothko-dekbedhoezen? Of gaan we voor de onbedoeld ironische esthetiek van een hindoestaanse meubelwinkel, met vals glimmend nepgoudbrokaat en kwasten?

Nee ik weet het: tribal, met zebrastrepen! Of nee, toch maar iets koddigs met een tekst erop: Sweet dreams are made of this.

Erger nog dan zestig te zijn is, dunkt me, zestig te worden.